همان‌طور که قبلا گفته شد، شاخص BMI که از تقسیم وزن بدن بر مجذور قد به دست می‌آید مشخص می‌کند که آیا مقدار چربی در بدن بیشتر از مقدار طبیعی هست یا نه اما این شاخص اطلاعاتی درباره نحوه توزیع چربی‌ها در بدن به ما نمی‌دهد و مشخص نمی‌کند که آیا این چربی‌ها به طور یکنواخت در کل بدن توزیع شده‌اند و یا در بعضی قسمت‌های بدن جمع شده‌اند.

خوب است بدانید که نحوه توزیع چربی در بدن هم می‌تواند بر روی احتمال ایجاد دیابت تاثیر بگذارد. در واقع طبق مطالعات، کسانی که مقدار زیادی چربی در داخل محوطه شکم و دور اندام‌هایی مثل کبد، لوزالمعده و روده‌ها دارند در مقایسه با کسانی که چربی بدنشان در ران‌ها یا باسن جمع شده است بیشتر در معرض ابتلا به دیابت قرار دارند. چربی‌های داخل شکم از نظر پزشکی چربی احشایی و چربی منطقه ران و باسن چربی زیر پوستی به حساب می‌آیند. نکته این‌جاست که چربی احشایی بر خلاف چربی زیر پوستی ممکن است به راحتی به چشم نیاید اما می‌تواند برای سلامتی خطرناکتر باشد چون چربی احشایی از نظر سوخت و ساز فعال‌تر است و می‌تواند هورمون‌ها و مواد شیمیایی‌ای آزاد کند که باعث مقاومت به انسولین شود، التهاب و استرس اکسیداتیو ایجاد کند و با مجموعه این فعالیت‌ها زمینه را برای دیابت و سایر بیماری‌ها فراهم کند.

راه اصلی تشخیص چربی احشایی استفاده از روش‌هایی مثل MRI یا CT اسکن است که روش‌هایی زمان‌بر و پرهزینه هستند به همین دلیل در بسیاری موارد پزشکان برای تخمین مقدار چربی احشایی، از اندازه دور کمر کمک می‌گیرند. در واقع اندازه دور کمر هم تا حدی می‌تواند مقدار چربی احشایی را به ما نشان بدهد و عموما در صورتی که دور کمر آقایان بیشتر از ۱۰۲ سانتی‌متر و دور کمر خانم‌ها بیشتر از ۸۸ سانتی‌متر باشد زیاد بودن چربی احشایی را نشان می‌دهد.

یک روش ساده دیگر برای تخمین مقدار چربی احشایی، استفاده از نسبت بین اندازه دور کمر به اندازه دور باسن یا WHR است. این شاخص از تقسیم اندازه دور کمر به اندازه دور باسن به دست می‌آید و هر چقدر بزرگتر باشد، بیشتر بودن مقدار چربی احشایی را نشان می‌دهد. از نظر پزشکی برای آقایان اعدادکمتر از ۰/۹ و برای خانم‌ها اعداد کمتر از ۰/۸۵ ، WHR مطلوب به حساب می‌آیند و اعداد بالاتر نشان‌دهنده بالا بودن مقدار چربی احشایی هستند.

در مجموع، می‌توان نتیجه گرفت که اگر فردی BMI مناسبی داشته باشد اما توزیع چربی در بدن او به نحوی باشد که مقدار چربی احشایی در بدن او زیاد باشد باز هم با ریسک بالایی برای ابتلا به دیابت مواجه خواهد بود که نشان‌دهنده اهمیت نحوه توزیع چربی در بدن و تاثیر آن بر احتمال ایجاد دیابت است.